Φιλαρμονική Ορχήστρα Δήμου Βόλου

H καλλιτεχνική άνθηση που παρατηρείται στο Βόλο από τις αρχές του 20ού αιώνα οδηγεί, το 1919, τον Σπύρο Σπυρίδη να εισηγηθεί στο Δημοτικό Συμβούλιο τη δημιουργία της «Φιλαρμονικής Βόλου». Η συσταθείσα «Φιλαρμονική Εταιρεία» Βόλου, το 1935, ως μετεξέλιξη προηγούμενων τοπικών πρωτοβουλιών για ίδρυση μπάντας, που χρονολογούνται από το 1890, εντάχθηκε τελικά το 1946, στον τότε Δήμο Παγασών και το 1948, συστάθηκε ως ανεξάρτητο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου με τίτλο «Η Φιλαρμονική Δήμου Παγασών». Το 1957 μετονομάστηκε σε «Φιλαρμονική Δήμου Βόλου» και. υπό την εποπτεία της λειτουργεί το Δημοτικό Ωδείο και η Δημοτική Χορωδία έως τη δεκαετία του 1990.
Πρώτος επικεφαλής του μουσικού σχήματος ο γνωστός Κερκυραίος αρχιμουσικός Γρηγόρης Κασιμάτης. Από 1924 έως και το 1932 ηγείται της Φιλαρμονικής -η οποία υποστηρίζεται αποκλειστικά από το Δήμο Παγασών- ο Βασίλης Κόντης, διαπρεπής μουσικός και παιδαγωγός. Τον διαδέχτηκε για σύντομο διάστημα ο Σπύρος Μάγγος. Η δημοτική πλέον Φιλαρμονική είχε, από το 1936 ως αρχιμουσικό της, τον έμπειρο μουσικό Ανδρέα Κάλβο που την υπηρέτησε ως το 1969. Στη συνέχεια ανέλαβε ο Δημήτρης Κούτνας διανύοντας μια μακρά περίοδο πετυχημένης θητείας, ως το 1984.
Από το 1984, (με εξαίρεση λίγων μηνών που μαέστρος είχε αναλάβει ο Α. Αντωνάκος), μαέστρος της Φιλαρμονικής του Δήμου Βόλου ήταν ο καταξιωμένος αρχιμουσικός Γιώργος Καρυδάκης ο οποίος με τη βοήθεια των μουσικών του, κατέστησε τη φιλαρμονική ένα αξιόλογο μουσικό σύνολο με πολλές δυνατότητες και προοπτικές. Στη μακρά πορεία των τελευταίων 28 ετών, ο ταλαντούχος Γιώργος Καρυδάκης προσέφερε τις εκπαιδευτικές και καλλιτεχνικές του υπηρεσίες με αδιαμφισβήτητη επιτυχία.
Από το 2011 πλέον η Φιλαρμονική εντάσσεται στο πλαίσιο λειτουργίας του ΝΠΔΔ «ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ Δήμου Βόλου». Η Φιλαρμονική σήμερα αποτελεί ένα αξιόλογο μουσικό σύνολο πνευστών, κυρίως, οργάνων με πολλές δυνατότητες και προοπτικές και αυτό έγκειται στις προσπάθειες του μαέστρου, των μουσικών της καθώς και του Διοικητικού της Συμβουλίου. Καλύπτει όλες τις ανάγκες της πόλης μας και της ευρύτερης περιοχής στις εκδηλώσεις τελετουργικού, θρησκευτικού και επετειακού χαρακτήρα.
Τα τελευταία χρόνια, με πρωτοβουλία του μαέστρου Γ. Καρυδάκη, οι συναυλίες της ορχήστρας έγιναν αφιερωματικές σε διάφορα είδη μουσικής, όπως ελληνική οπερέτα, όπερες, καντάδα, δημοτικό τραγούδι, τζαζ μουσική, ιταλικές καντσονέτες ή σε μεγάλους Έλληνες και ξένους δημιουργούς όπως Μάνος Χατζηδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Νίκος Σκαλκώτας, Νίκος Χατζηαποστόλου, Αττίκ, Θεόφραστος Σακελλαρίδης, Βαγγέλης Παπαθανασίου και οι μεγάλοι κλασικοί Στράους, Βέρντι, Μότσαρτ, Μέντελσον, κ.ά.
Η Φιλαρμονική Ορχήστρα Δήμου Βόλου έχει εμφανιστεί με επιτυχία σε πολλές ελληνικές πόλεις καθώς και στο εξωτερικό. Τα καλοκαίρια παρουσιάζει καλλιτεχνικό πρόγραμμα με ποικίλο ρεπερτόριο ελληνικής και ξένης μουσικής στις συνοικίες και το κέντρο της πόλης προσφέροντας ευχάριστες μουσικές απολαύσεις. Συνεργάζεται και πλαισιώνει όλες τις μεγάλες παραγωγές και εκδηλώσεις του Δήμου Βόλου και συμμετέχει σε μεγάλα γεγονότα της πόλης. Επίσης, έχει συμμετάσχει αρκετές φορές σε Πανελλήνια και Διεθνή Φεστιβάλ με μεγάλη επιτυχία.

Πολυφωνική Χορωδία Δήμου Βόλου

Η Πολυφωνική Χορωδία Δήμου Βόλου με μαέστρο τον Γιάννη Καρκάλα έχει να παρουσιάσει σπουδαίο έργο και κατάφερε να καθιερωθεί τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, αποσπώντας επαίνους και βραβεία όπου έλαβε μέρος. Συνεργάστηκε με την κρατική ορχήστρα Αθηνών, Βορείου Ελλάδος, με την Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Βόλου, καθώς και με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου ανεβάζοντας έργα μεγάλων μουσουργών, έλαβε μέρος σε διάφορα χορωδιακά φεστιβάλ της Ευρώπης και της Ελλάδας, τιμήθηκε με πρώτα και δεύτερα βραβεία σε Πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς και εκπροσώπησε την Ελλάδα στον χορωδιακό διαγωνισμό κρατών-μελών της Ε.Ο.Κ. στην Τολόζα της Ισπανίας. Πραγματοποίησε τουρνέ στην Γαλλία, Λουξεμβούργο, Ιταλία, Βουλγαρία, Αμερική και σε πολλές άλλες μεγάλες πόλεις του εξωτερικού .
Συνεργάστηκε με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο ανεβάζοντας τα έργα του «Λειτουργία του Ορφέα» και «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, όπως Αθήνα, Βόλο, Πάτρα, Θεσσαλονίκη, Χαλκιδική, Κομοτηνή, Ξάνθη, Τσαγκαράδα, Λιτόχωρο και τραγούδησε στο Ηρώδειο, στο Μέγαρο Μουσικής και σε σημαντικές μουσικές σκηνές. Συνεργάστηκε επίσης με τον συνθέτη Σταύρο Κουγιουμτζή, δίνοντας μία σειρά συναυλιών σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, με τα τραγούδια του εναρμονισμένα για μικτή χορωδία από τον μαέστρο της Γιάννη Καρκάλα.
Συνέπραξε με την Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Βόλου και σε συνεργασία με την Εθνική Λυρική Σκηνή ανέβασε την όπερα του Πουτσίνι «ΤΟΣΚΑ» στο Δημοτικό Θέατρο Βόλου για δύο παραστάσεις. Παρουσίασε σε πρώτη εκτέλεση στον Καθολικό Ναό του Βόλου την Λειτουργία «ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΗΤΩ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ» μια σύνθεση του μαέστρου της Γιάννη Καρκάλα. Το Φθινόπωρο του 2001 κυκλοφόρησε το πρώτο C.D. της με τραγούδια του Σταύρου Κουγιουμτζή σε εναρμόνιση του Γιάννη Καρκάλα και με τίτλο «Λόγια της καρδιάς» από την εταιρεία EROS MUSIC.
Συμμετείχε στις εκδηλώσεις του Δήμου για τα 120 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης του Βόλου και της Θεσσαλίας με μία συναυλία που δόθηκε στο Δημοτικό Θέατρο συμπράττοντας με την Χορωδία της Εμπορικής Τράπεζας. Το Πάσχα του 2002 παρουσίασε με την Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Βόλου το «REQUIEM» του Gabriel Faure. Συνεργάστηκε με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Βόλου παρουσιάζοντας στο κοινό του Βόλου τη δισκογραφική της δουλειά με τίτλο «Τα παραμύθια μιας φωνής», συναυλία που επαναλήφθηκε τον Ιούνιο του ίδιου έτους στο Θερινό Δημοτικό Θέατρο του Βόλου.
Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Ολυμπιάδα «Αθήνα 2004» πραγματοποίησε συναυλίες στη Bologna της Ιταλίας, προσκεκλημένη του εκεί Ελληνικού Προξενείου, όπου σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία και απέσπασε θερμότατες κριτικές καθώς και προσκλήσεις για μελλοντικές συναυλίες. Η πολυφωνική χορωδία του Δήμου Βόλου συμμετείχε στις εορταστικές εκδηλώσεις της πόλης του Βόλου ως Ολυμπιακής Πόλης, με μια συναυλία αφιερωμένη, κατά κύριο λόγο, στο Ελληνικό τραγούδι με τη συμμετοχή μικρού συνόλου εγχόρδων της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Βόλου.
Συνέπραξε με τους κορυφαίους Έλληνες ερμηνευτές Γιώργο Νταλάρα και Μαρία Φαραντούρη σε έργα Θεοδωράκη και Χατζιδάκι αντίστοιχα με την Συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Βόλου σε παραστάσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Δημοτικό θέατρο του Βόλου.
Εδώ και 30 σχεδόν χρόνια στη χορωδία γίνεται παραγωγική και κυρίως ποιοτική δουλειά. Με παλαιούς και νέους χορωδούς, με ένα ευρύτατο ρεπερτόριο κλασικών, εκκλησιαστικών, δημοτικών, ελαφρών και σύγχρονων τραγουδιών που ξεπερνούν τα χίλια και κυρίως κάτω από τη στιβαρή και νευρώδη καθοδήγηση του Γιάννη Καρκάλα, η Πολυφωνική Χορωδία του Δήμου Βόλου συνεχίζει το καλλιτεχνικό έργο της.

Συνέντευξη από τον κ. Ιωάννη Καρκάλα 

Είχαμε τη μεγάλη τιμή να μας παραχωρήσει αποκλειστική συνέντευξη ο πολυτάλαντος μαέστρος κ. Γιάννης Καρκάλας, ο οποίος μας έδωσε σημαντικότατες πληροφορίες και φώτισε πολλές πτυχές του έργου της Πολυφωνικής Χορωδίας του Δήμου Βόλου. Σύμφωνα με τον κ. Καρκάλα, ο ίδιος ανέλαβε τη χορωδία το 1975. Όταν ήρθε στο Βόλο υπήρχε η χορωδία αυτή με την επωνυμία «Δημοτική Χορωδία Βόλου», ωστόσο δεν ήταν αναγνωρισμένη, όχι εξαιτίας της έλλειψης φωνών, αλλά εξαιτίας του ότι δε λάμβανε μέρος σε διαγωνισμούς και δεν είχε υψηλούς στόχους.
Ο μαέστρος ανέλαβε να αλλάξει το υλικό, το ρεπερτόριο, τη νοοτροπία, επηρεασμένος από το Βατικανό, από διάσημες χορωδίες και συγκροτήματα, αφού ο ίδιος φοίτησε στη Μουσική Ακαδημία της Ρώμης, απέκτησε το Δίπλωμα Διεύθυνσης Χορωδίας και Σύνθεσης και επεδίωξε να διοχετεύσει όλα τα στοιχεία και τις γνώσεις του στη Δημοτική Χορωδία. Γι αυτό αρχικά με τις δυνατότητες που είχε ως καθηγητής Γυμνασίου και ως Διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου επέλεξε ό,τι εκλεκτό διέθετε ο Βόλος. Αγωνίστηκε, προσπάθησε και έκανε επιτυχίες στα 37 χρόνια συνεχούς παρουσίας του στη διεύθυνση της χορωδίας.
Ο ίδιος αναφέρει ότι το 1992 ήρθε σε ρήξη με τον τότε Δήμαρχο Βόλου, αποχώρησε από τη Διεύθυνση του Ωδείου και μετονόμασε τη χορωδία σε «Πολυφωνική Χορωδία Βόλου». Καθ’ όλη τη διάρκεια της δημιουργικής παρουσίας της, έχουν παρελάσει πολύ σημαντικά ονόματα της μουσικής ζωής της πόλης. Ο κ. Καρκάλας θεωρεί ότι η Πολυφωνική Χορωδία Βόλου είναι από τις καλύτερες χορωδίες στην Ελλάδα, αφού αποδίδει ολόκληρα έργα και αποσπά τις καλύτερες κριτικές. Αναφέρει την παρουσία της χορωδίας στα αρχαία θέατρα, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, στο Ηρώδειο, στη Νέα Υόρκη, όπου τραγουδήθηκαν δικές του συνθέσεις σε τρεις συναυλίες, στην Παναγία των Παρισίων, στο Βατικανό, στη Βουλγαρία. Κορυφαία στιγμή θεωρεί την απόκτηση δευτέρου παγκοσμίου βραβείου σε διαγωνισμό στην Αγγλία, στον οποίο συμμετείχαν 60 χώρες και μεταδόθηκε από το BBC σε όλον τον κόσμο.
Ο ίδιος έχει γράψει πολυφωνικά εκκλησιαστικά έργα, τα οποία παρουσιάστηκαν από τη χορωδία σε κάθε καθολική εκκλησία που υπάρχει στην Ελλάδα. Αναφέρει ότι, χάρη σ’ αυτή τη χορωδία, έγραψε 10 βιβλία με χορωδιακά τραγούδια που κυκλοφορούν παγκοσμίως, συνέθεσε 22 τραγούδια για χορωδία, τα οποία καταγράφηκαν σε CD. Θυμάται με αγάπη τον Σταύρο Κουγιουμτζή, τις συνεργασίες του με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τον Μίκη Θεοδωράκη, καθώς και με διάσημους καλλιτέχνες όπως το Γιώργο Νταλάρα, την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, το Μάριο Φραγκούλη.
Πιστεύει ότι υπάρχει μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό του Βόλου, ότι η Πολυφωνική Χορωδία είναι αποδεκτή απ’ όλους, φίλους και αντιπάλους. Λέει ότι η χορωδία είναι ένα μωσαϊκό ανθρώπων, αποτελείται δηλαδή από 60 άτομα διαφορετικού μορφωτικού και κοινωνικού επιπέδου, τα οποία ωστόσο έχουν ομοιογένεια ψυχής, μυαλού και φωνής. Ο κ. Καρκάλας τον τελευταίο καιρό εναρμονίζει συνθέσεις του γιου του, Αλέξανδρου Καρκάλα, τις οποίες αποδίδει η Πολυφωνική Χορωδία.
Όμως, εκφράζει την ανησυχία του για τον περιορισμό των δραστηριοτήτων της χορωδίας, λόγω της οικονομικής κρίσης. Ονειρεύεται να διορθωθούν τα πράγματα στη χώρα μας, έτσι ώστε να μη χαθεί όλη αυτή η πολυετής προσφορά. Δηλώνει την επιθυμία του να γίνουν χορωδίες και στα σχολεία, γιατί, όπως τονίζει, είναι μια πηγή ενέργειας θετική, όμορφη, σωστή και σοβαρή.
Τονίζει ότι η Πολυφωνική Χορωδία είναι καμάρι για την πόλη του Βόλου, ότι πολλοί μουσικοί της Λυρικής Σκηνής ανήκουν στη χορωδία του και ότι καμαρώνει, γιατί συνέβαλε ο ίδιος πάρα πολύ στη μουσική εξέλιξη του τόπου. Κλείνει την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξή του εκδηλώνοντας την επιθυμία του να βρεθεί ένας άνθρωπος να συνεχίσει την προσπάθειά του και δηλώνει ότι ο ίδιος θα «σβήσει» με τη χορωδία.

Μουσικά σχήματα, Χορωδίες, Προσωπικότητες της ευρύτερης περιοχής του Βόλου, Προσωπικότητες που κατάγονται από το Βόλο, που διέπρεψαν και συνεχίζουν να διαπρέπουν στο χώρο της μουσικής στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό

Εστουδιαντίνα Σμύρνης

Η Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας είναι ελληνική ορχήστρα παραδοσιακής μουσικής. Το όνομά της έλκει την καταγωγή του στην πιο διάσημη Ελληνική ορχήστρα που δημιουργήθηκε στην Σμύρνη και έκανε το γύρο του κόσμου κατά το χρονικό διάστημα 1898 – 1921.

Ιστορία

Τα τέλη του 19ου αιώνα βρίσκουν την Ελληνική πολιτεία της Σμύρνης σε ένα πολιτιστικό και οικονομικό οργασμό, πράγμα που ενισχύεται από την εμπορική κατάπτωση της Κωνσταντινούπολης και συνεπώς τη μεταφορά του εμπορικού κέντρου της Ανατολής στην ολοένα και αναδυόμενη Σμύρνη. Το πρότυπο της γαλλικής estudiantine, ένα κουαρτέτο με δυο μαντολίνα, μια μαντόλα και μια κιθάρα, αποκτά μιμητές στην Κωνσταντινούπολη.
Δυο νεαροί και ταλαντούχοι μουσικοί, ο Φαναριώτης Βασίλειος Σιδέρης και ο Αθηναίος (αλλά και αυτός κάτοικος της Πόλης) Αριστείδης Περιστέρης αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία για την ίδρυση του πρώτου αυτού οργανωμένου μουσικού σχήματος, που ονομάστηκε "Τα Πολιτάκια" και αργότερα "Σμυρναίικη Εστουδιαντίνα". Οι μουσικοί προσάρμοσαν το ύφος αυτού του πρότυπου ορχήστρας σε πιο ελληνικά πρότυπα μελωδιών και ρυθμών και έβαλαν στίχους, ενώ οι μελωδίες διαδόθηκαν ταχύτατα, τραγουδισμένες από τενόρους και χορωδίες. Η επιτυχία της πρώτης αυτής Εστουδιαντίνας δίνει ώθηση και σε άλλους επίλεκτους μουσικούς της Πόλης και της Σμύρνης να δημιουργήσουν ανάλογες μουσικές ομάδες.
Αναπτύσσεται έτσι ένα καινοτόμο και πρότυπο μουσικό κίνημα – ορχήστρα που δημιουργεί νέες μορφές στην Ελληνική μουσική μέσω της αφομοίωσης στοιχείων της Ανατολής και της Δύσης. Το σημαντικότερο ωστόσο στοιχείο, ενδεικτικό της προσφοράς της, υπήρξε το γεγονός ότι στους κόλπους της γεννήθηκε η οπερέτα, διαμορφώθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι, η Αθηναϊκή καντάδα και αργότερα το λαϊκό τραγούδι, διαχωρίζοντας σαφώς το ύφος των τραγουδιών σε ελαφρό και λαϊκό, με τους διάφορους χαρακτήρες του.
Η αποβίβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, στο πλαίσιο της εφαρμογής της Συνθήκης των Σεβρών, δίνει νέα ώθηση στην πολιτιστική ζωή της περιοχής για την επόμενη τριετία, μέχρι την μεγάλη καταστροφή του 1922. Ωστόσο, το θλιβερό γεγονός της άλωσης της Σμύρνης δεν μπόρεσε να ανακόψει τη δημιουργική προσφορά των πρωταγωνιστών της εν λόγω ορχήστρας. Όσοι από αυτούς σώθηκαν από την καταστροφή επρόκειτο να ανασυνταχθούν στην Αθήνα και τον Πειραιά, στήνοντας και συντονίζοντας ως διευθυντές και συνθέτες τις πρώτες δισκογραφικές εταιρίες στην Ελλάδα. Μεταξύ αυτών αξίζει να επισημάνει κανείς τον Σπύρο Περιστέρη, τον Παναγιώτη Τούντα, τον Βαγγέλη Παπάζογλου, το Δημήτρη Σέμση, τον Απόστολο Βαλαρούτσο κ.α.

Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας Βόλου

Στα χνάρια αυτής της ιστορίας και αυτών των μουσικών δημιουργήθηκε το 1998 στην Νέα Ιωνία Βόλου, η νέα Εστουδιαντίνα, μετά από πρόταση του Ανδρέα Κατσιγιάννη που είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ορχήστρας. Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη ορχήστρα για τα σημερινά κοινωνικά δεδομένα, που δεν αρκείται στην μίμηση των προτύπων της αλλά, αφομοιώνοντας νέα στοιχεία, δημιουργεί και προτείνει νέες μουσικές φόρμες με σκοπό την προσέλκυση ολοένα και περισσότερων νέων στην γνήσια Ελληνική μουσική, στόχος που μετά από σκληρή δουλειά επετεύχθη μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι μ' αυτή την ορχήστρα συμπράττουν οι σπουδαιότεροι Έλληνες μουσικοί και τραγουδιστές εμπλουτίζοντας το ρεπερτόριό της με τραγούδια που είναι δικές τους επιτυχίες και είναι σχετικά με το θέμα και την αισθητική της: Γιώργος Νταλάρας, Μαρία Φαραντούρη, Παντελής Θαλασσινός, Γλυκερία, Μανώλης Μητσιάς, Πέτρος Γαϊτάνος, Ελένη Βιτάλη, Αγάθωνας, Μαριώ, Μπάμπης Τσέρτος, Παναγιώτης Λάλεζας, Αρετή Κετιμέ, Δημήτρης Μπάσης, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Χρίστος Τσιαμούλης, Χρόνης Αηδονίδης,Estudiantina me gkoyventa.jpg Παπάζογλου, Γιώτα Νέγκα κ.α. Περισσότερες από 250 συναυλίες έχουν πραγματοποιηθεί – από το 1999 μέχρι σήμερα – στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στους γνωστότερους συναυλιακούς χώρους, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές τόσο από τον Ελληνικό όσο και από το διεθνή τύπο.
Εν μέσω λοιπόν δύσκολων καιρών για καλλιτεχνική δημιουργία η Εστουδιαντίνα κατάφερε να έχει μόνιμους θαυμαστές και φίλους, κυρίως νεαρής ηλικίας, που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό και κώδικα επικοινωνίας την αγάπη τους για την παραδοσιακή μας μουσική. Αξίζει να αναφερθεί, το μουσικό σχήμα της Εστουδιαντίνας νέων το οποίο δημιουργήθηκε μέσα στα πλαίσια της μητρικής Εστουδιαντίνας το 2003 από τους Ανδρέα Κατσιγιάννη και Νίκο Παπαθανασίου. Η πολλά υποσχόμενη Εστουδιαντίνα νέων προτείνει ένα εναλλακτικό είδος μουσικής για τη νεολαία. Είναι ένα ευέλικτο σχήμα το οποίο διατρέχει όλους του δρόμους της ελληνικής μουσικής ξεκινώντας από την παραδοσιακή μουσική και καταλήγοντας στο έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Οι νέοι που αποτελούν αυτή την ορχήστρα είναι στην πλειοψηφία τους απόφοιτοι του Μουσικού ΣχολείουEstudiantina me gkoyventa.jpg και έχουν εισπράξει πολλές πανελλήνιες διακρίσεις σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, ενώ η ορχήστρα βραβεύτηκε με το 1ο βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό στα Τρίκαλα το 2003. Κοινό σημείο αναφοράς είναι η αγάπη και το μεράκι για την ελληνική παραδοσιακή μουσική, αλλά και η αναζήτηση νέων δρόμων έκφρασής της. Του σχήματος επιμελείται καλλιτεχνικά ο Νίκος Μπάιμπας, μέλος της Εστουδιαντίνας Ν. Ιωνίας που έκανε τα πρώτα του βήματα, μαζί με τα άλλα μέλη της ορχήστρας, στα σύνολα Παραδοσιακής Μουσικής του Ανδρέα Κατσιγιάννη.

Δισκογραφία
Η Εστουδιαντίνα, εκτός από τις συναυλιακές της εμφανίσεις, προσπαθεί επίσης να διασώσει και να διαδώσει, μέσω δισκογραφικών παραγωγών, το υλικό πάνω στο οποίο δουλεύει, τη μουσική και των παλιών Σμυρνιών συνθετών και των καινούργιων (συνθέτες, τραγουδιστές και μουσικοί εκτελεστές).
Τον Ιανουάριο του έτους 2004 εκδόθηκε η πρώτη δισκογραφική συλλογή με τον τίτλο «Σμύρνη» και παραγωγό τον Γιώργο Νταλάρα, δίσκος που απέσπασε τη διάκριση του καλύτερου δίσκου της χρονιάς και που μέσα σε δύο μήνες έφτασε και ξεπέρασε τις πωλήσεις του χρυσού δίσκου (40.000 αντίτυπα). Το καλοκαίρι του ίδιου έτους, η Εστουδιαντίνα παρουσίασε ένα πρωτότυπο DVD από συναυλία που έλαβε χώρα με αφορμή τα 80 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού με τον Γιώργο Νταλάρα και την Γλυκερία.
Το Δεκέμβρη του 2005 εκδίδεται σε περιορισμένο αριθμό CDs η ζωντανή ηχογράφηση της συναυλίας (Βόλος, Απρίλης 2004) της Εστουδιαντίνας με την Ορχήστρα Λαϊκών Οργάνων Οδησσού και τον Μπάμπη Τσέρτο. Μέσα στις ημέρες του Πάσχα του 2006 κυκλοφορεί ο δεύτερος κατά σειρά δίσκος της Εστουδιαντίνας, με τίτλο "Δάκρυ στο γυαλί", και με παραγωγό και πάλι τον Γ. Νταλάρα.
Το 2008 κυκλοφορεί ο δίσκος "Τραγούδια με ουσίες" που αποτελεί τη ζωντανή ηχογράφηση των συναυλιών που πραγματοποιήθηκαν στο Ηρώδειο το 2007, με τραγούδια που στο θέμα τους έχουν τη χρήση "ουσιών". Τέλος, πριν τα Χριστούγεννα του 2009 κυκλοφορεί από την εφημερίδα Veto ο τρίτος δίσκος της ορχήστρας, με παραδοσιακά κάλαντα από όλη την Ελλάδα.

Η Βολιώτικη Χορωδία

Γύρω στα 1929, μια ενθουσιώδης παρέα από νέους ανθρώπους, που τους ένωνε η κοινή μουσόπλαστη ευαισθησία τους, συγκρότησαν τον πρώτο ανδρικό πυρήνα της Βολιώτικης Χορωδίας.  Η Βολιώτικη Χορωδία αναγνωρίζεται ως σωματείο το 1937. Στηρίζεται από ανθρώπους κύρους, ενώ στους κόλπους της εντάσσεται ο αφρός των καλλίφωνων Βολιωτών της εποχής. Στο ξεκίνημα εκείνο αποδεικνύεται καταλυτική η παρουσία του Σωκράτη Διανέλλου, μιας φύσης χαρισματικής με σπάνιο μουσικό ταλέντο. Είναι ο ιδρυτής και ο πρώτος μαέστρος. Οι πρώτες εμφανίσεις γίνονται στις εκκλησίες του Βόλου με τη Θεία Λειτουργία σε πολυφωνική γραφή Θ. Πολυκράτη. Το 1944, ο Σωκράτης Διανέλλος, ο μεγάλος δάσκαλος,  χάνεται για πάντα και εντελώς άδικα. Μένει όμως η μαγιά! Κι η νέα ζύμη πλάθεται από τα χέρια ενός άξιου «κληρονόμου», του αλησμόνητου Θανάση Χατζηδημητρίου,  που για 20 χρόνια θα διευθύνει τη Βολιώτικη Χορωδία με υποδειγματικό ζήλο. Το ρεπερτόριο που ερμηνεύτηκε τότε από μια χορωδία που ξεπερνούσε και τα 70 άτομα, ήταν από τα ωραιότερα ακούσματα εκείνης της περιόδου. Από το 1948-1949 δημιουργείται και το γυναικείο τμήμα της, ενώ στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Χορωδιών αποσπά το δεύτερο βραβείο. Από το 1966 ξεκινά μια νέα περίοδος με μαέστρο τον εξόχως χαρισματικό Θανάση  Βαλακώστα. Ακολουθεί ένα διάστημα με μαέστρο το Γιάννη Βασιλείου (1973 και 1975-76). Από το 1976 η νέα πορεία συνεχίζεται υπό την καθοδήγηση του εκλεκτού μαέστρου και καθηγητή μουσικής Βλάση Μαστρογιάννη.
Οι συμμετοχές στα επισημότερα φεστιβάλ και η απόσπαση του τρίτου βραβείου στο 3ο Διαγωνισμό Φεστιβάλ Αθηνών, προβάλλουν πλέον το νέο προφίλ της Βολιώτικης Χορωδίας. Στα έτη 1988-1999 την καλλιτεχνική διεύθυνση είχε ο ταλαντούχος Γιώργος Μουτσιαράς, γέννημα-θρέμμα της Βολιώτικης  Χορωδίας. Από το 1999 την καλλιτεχνική διεύθυνση έχει η Στάσα Τζάλλα. Τέλος, μπορούμε να επισημάνουμε ότι σημαντική είναι και η λειτουργία του Παιδικού τμήματος της Βολιώτικης Χορωδίας που αποτελείται από 40 άτομα ηλικίας 7-14 ετών και  έχει κιόλας καταξιωθεί με τη σημαντική συνεισφορά της μαέστρου Μαρίας Παπαντωνίου.

Η αντρική Απολλώνειος Χορωδία Νέας Ιωνίας

Η Απολλώνειος Χορωδία ιδρύθηκε το 1974 στο Βόλο. Στα έντεκα πρώτα χρόνια λειτούργησε ως ανεξάρτητο σωματείο και την διηύθυναν έξι μαέστροι (Γιώργος Λίβας, ο ιδρυτής της, Βλάσσης Μαστρογιάννης, Γιάννης Βασιλείου, Κική Μόρφη και Γιάννης Καρκάλας). Πάνω από εκατόν πενήντα μέλη έχουν θητεύσει ως χορωδοί. Ο μακροβιότερος μαέστρος της Απολλωνείου είναι ο Γιώργος Διαμαντόπουλος που την διευθύνει από το 1986. Το 1985 η χορωδία εντάχθηκε στην Πνευματική Εστία του Δήμου Ν. Ιωνίας Μαγνησίας. Η μεγάλη καλλιτεχνική της δραστηριότητα εκτινάσσεται από το 1986 και μετά. Οι συμμετοχές της στα Ελληνικά Χορωδιακά Φεστιβάλ πληθαίνουν, εκτοξεύοντας τη φήμη της, με την ιδιαίτερη σύνθεσή της. Επιπλέον η Απολλώνειος Ανδρική Χορωδία απαρτίζεται από ερασιτέχνες χορωδούς, που ασκούν διάφορα επαγγέλματα και ασχολούνται στον ελεύθερο χρόνο τους αφιλοκερδώς με το τραγούδι που τους ενώνει και καλλιεργεί τη φιλία τους. Είναι από τις ελάχιστες ανδρικές χορωδίες που απέμειναν στην Ελλάδα και η μόνη ανδρική στο Βόλο που παραμένει έτσι από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα.

Οι Φιλότεχνοι

Οι «Φιλότεχνοι» αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο στην πολιτιστική ιστορία του Βόλου, ιδιαίτερα σε ό, τι αφορά στη μουσική. Πρόκειται για έναν μεταπολεμικό σύλλογο, που ιδρύθηκε το Δεκέμβριο του 1954. Ωστόσο, η ιδέα αυτή είχε αρχίσει αρκετά χρόνια νωρίτερα από μία παρέα που την αποτελούσαν ο Κίτσος Μακρής, η γυναίκα του Κυβέλη, η Έρση Σαράτση, ο Ιπποκράτης Ζημέρης, η Ντόρα Χρυσοχοΐδη, ο Απόστολος Λιβανός, η Ντίνα Χριστοδούλου, ο Νίκος Βερδελής, η Ρίτα Καβούρα, η Έλεν και ο Κώστας Τσιμπούκης, ο Λεωνίδας Μήλιος, η Αλίκη Βασιλειάδου. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο η αείμνηστη πρόεδρός τους Έρση Σαράτση αναφέρει ότι «οι φιλότεχνοι γεννήθηκαν στα σπίτια μας». Κάθε Παρασκευή βράδυ συγκεντρώνονταν στο σπίτι του Ιπποκράτη Ζημέρη και άκουγαν από το ραδιόφωνο τη μετάδοση μιας συναυλίας κλασικής μουσικής από το Μπάρι της Ιταλίας. Η βραδιά τελείωνε με μουσική από δίσκους. Οι αναζητήσεις αυτές της νεαρής τότε συντροφιάς μορφοποιήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Η ίδρυση το 1952 στη Θεσσαλονίκη της Μακεδονικής Καλλιτεχνικής Εταιρίας «Τέχνη», έδωσε το έναυσμα για τη δημιουργία των «Φιλότεχνων Βόλου». Η Έρση Σαράτση, η οποία διατηρούσε επαφή με τη συγκεκριμένη εταιρία, πρότεινε την ίδρυση ενός αντίστοιχου σωματείου στο Βόλο, πρόταση που έγινε αμέσως αποδεκτή. Σκοπός του συλλόγου ήταν η καλλιέργεια και η διάδοση των Γραμμάτων και των Τεχνών στο Βόλο, καθώς και η ψυχαγωγία των μελών του. Τα μέσα για την υλοποίηση του σκοπού αυτού ήταν κατά κατηγορία: μουσική, θέατρο, εικαστικές τέχνες, λογοτεχνία, χορός, διοργάνωση εκδρομών, ξεναγήσεις σε αρχαιολογικούς τόπους, συμβολή και βοήθεια σε κάθε κρατική, ιδιωτική ή δημοτική πρωτοβουλία, σχετική με τα ενδιαφέροντα του συλλόγου.
Οι «Φιλότεχνοι» δραστηριοποιήθηκαν  σε αρκετούς τομείς της πνευματικής ζωής, αλλά ιδιαίτερη βαρύτητα έδωσαν στις μουσικές εκδηλώσεις. Η πρώτη τους εκδήλωση ήταν η διάλεξη του Λίνου Πολίτη στις 20 Μαρτίου 1955, η οποία πραγματοποιήθηκε στο καφενείο «Κύματα». Οι «Φιλότεχνοι» άντεξαν στο χρόνο και πρόσφεραν για τέσσερις δεκαετίες μοναδικές ευκαιρίες πνευματικών εκδηλώσεων. Από το 1977 συνέβαλαν στη καθιέρωση ως θεσμού του Φεστιβάλ Κλασικής Κιθάρας με συνεργασία του κιθαρίστα Κώστα Κοτσώλη. Προσκαλώντας στο Βόλο σημαντικά ονόματα των γραμμάτων και των τεχνών οι «Φιλότεχνοι», δημιούργησαν φίλους της πόλης και ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Με τη διοργάνωση υψηλού επιπέδου εκδηλώσεων έχουν γράψει τη δική τους ιστορία, συντελώντας στην πνευματική καλλιέργεια και ενισχύοντας το καλλιτεχνικό αισθητήριο των Βολιωτών.

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Ο γνωστός μουσουργός και μουσικοσυνθέτης Λ. Μαχαιρίτσας αποτελεί  ένα σημαντικό κομμάτι της μoυσικής ιστορίας του Βόλου.
Πρόκειται για έναν μεγάλης φήμης καλλιτέχνη με μεγάλο βιογραφικό και πολλούς δίσκους αλλά και συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Βιογραφικό

Ο Λ. Μαχαιρίτσας γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1956 στο Βόλο. Από πολύ μικρή ηλικία ήρθε σε επαφή με την μουσική. Αργότερα θα εργαστεί χειρωνακτικά στην αποθήκη κάποιας δισκογραφικής εταιρείας, στην οποία κατά σύμπτωση θα κυκλοφορήσει το πρώτο του άλμπουμ. Ακολουθούν διάφορες δουλειές, ενώ μετά τη στρατιωτική του θητεία αρχίζει να τραγουδάει αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλα στη «Συντροφιά». Στα 20 του χρόνια δημιουργεί με τον Παύλο Κικριλή και τον Τάκη Βασαλάκη το συγκρότημα P.L.J. Το 1983 κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, το τελευταίο μετονομάζεται σε «Τερμίτες», όνομα που παραπέμπει στους Beatles (σκαθάρια). Το 1989 ξεκινά η προσωπική του σταδιοδρομία ως συνθέτης και ερμηνευτής.

Συνεργασίες

Έχει συνεργαστεί δισκογραφικά και έχουν τραγουδήσει τραγούδια του οι: Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Δήμητρα Γαλάνη, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Πυξ Λαξ, Γιάννης Κότσιρας, Γιώργος Μαργαρίτης, Βαγγέλης Κονιτόπουλος, Αναστασία Μουτσάτσου, Μίλτος Πασχαλίδης, Κατερίνα Στανίση. Επίσης, έχει συνεργαστεί επί σκηνής με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τη Χαρούλα Αλεξίου, το Δημήτρη Μητροπάνο, το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το Νότη Μαυρουδή, την Αναστασία Μουτσάτσου, τον Κώστα Μακεδόνα κ.ά.
Ο συνθέτης αυτός ενέπνευσε και μεγάλωσε 2 γενιές και κέρδισε επάξια μια θέση στην μουσική ιστορία του Βόλου αλλά και της Ελλάδας. Το έργο που έχει παράγει και συνεχίζει να παράγει μέχρι και τις μέρες μας είναι τεράστιο.

Νίκος Πορτοκάλογλου

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου γεννήθηκε στο Βόλο στις 30 Δεκεμβρίου του 1957. Είναι αυτοδίδακτος μουσικός και όργανό του είναι η κιθάρα. Γύρω στα 1973-1974, με κάποιους συμμαθητές του στο σχολείο δημιουργούν ένα συγκρότημα και με αυτό παίζουν ρεπερτόριο της εποχής. Τα πρώτα του τραγούδια με ελληνικούς στίχους και θέματα θα γράψει τελειώνοντας το Λύκειο (1976). Το 1980 οι: Πορτοκάλογλου (κιθάρα, τραγούδι), Τσάκαλος (ντραμς) και Μουστάκης (πλήκτρα) μαζί με Δημήτρη Καλαντζή, επίσης παλιό συμμαθητή (μπάσο), δημιουργούν ένα τετραμελές συγκρότημα με το όνομα «Φατμέ». Ροκ συγκρότημα, με ηλεκτρικό ήχο και πολλές ιδέες. Οι στίχοι των τραγουδιών είναι διεισδυτικοί, ενώ ταυτίζονται με την κοινωνία και τον άνθρωπο, αλλά και τρυφεροί όταν μιλούν για τον έρωτα. Τα τραγούδια του Ν. Πορτοκάλογλου αντιπροσωπεύουν τη γενιά της μεταπολίτευσης, δηλαδή μια γενιά χωρίς ψευδαισθήσεις αλλά με οράματα και χιούμορ.
Το 1982 οι «Φατμέ» κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο το όνομά τους και προκαλούν αίσθηση με τον φρέσκο ήχο που παρουσιάζουν.
Θα ακολουθήσει, αρχές του 1983, ο δίσκος «ΨΕΜΑΤΑ», ενώ το 1985 το «ΡΙΣΚΟ», ηχογραφημένο στη Θεσσαλονίκη με παραγωγό τον Νίκο Πορτοκάλογλου.Ο δίσκος αυτός εντάσσεται στις --όχι- τόσο διαδεδομένες ακόμα τοποθετήσεις για τη δημιουργία ενός «μεικτού» λαϊκού και ταυτόχρονα, ηλεκτρικού «ήχου». Ωστόσο η πλατιά αποδοχή θα έρθει το 1986, μέσα από τον τέταρτο δίσκο του συγκροτήματος το «ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΥΝΕΛ», στο οποίο συμμετέχει και η Χάρις Αλεξίου. Το 1987 επίσης οι «Φατμέ» συμμετέχουν στο δίσκο του Διονύση Σαββόπουλου «ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ». Το 1988 εμφανίζονται στο «ΣΕΙΡΙΟ» του Μάνου Χατζηδάκι και επίσης συμμετέχουν στο δίσκο «ΣΤΟ ΣΕΙΡΙΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ». Ακολουθεί το «ΤΑΞΙΔΙ» και το 1986 το «ΠΑΛΚΟ», μια ζωντανή ηχογράφηση στο Λυκαβητό και στο «ΖΟΟΜ», που συγκεντρώνει τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους. Το «Πάλκο» ο τελευταίος τους δίσκος θα σημάνει το τέλος του συγκροτήματος το 1989 και την αρχή της προσωπικής καριέρας του Νίκου Πορτοκάλογλου. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου τώρα συνεχίζει μόνος το μουσικό του ταξίδι. Ο ήχος του γίνεται πιο γλυκός, χωρά όλα τα όργανα της Ανατολής, συνεχίζοντας να διατηρεί ζωντανή την ηλεκτρική ένταση, πράγμα που οφείλεται στην ωριμότητά του. Στη διάρκεια της πορείας του κερδίζει την εκτίμηση από μεγάλους ομότεχνούς του, όπως Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Σαββόπουλο οι οποίοι ζητούν τη συμμετοχή του σε συναυλίες και ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές. Επίσης δεν είναι λίγες οι συνεργασίες του με σπουδαίους τραγουδιστές όπως Αλεξίου, Βιτάλη, Μητροπάνο, Μάνου, Τσαλιγοπούλου, Παπάζογλου και άλλοι.

Παρακάτω παρουσιάζονται οι σπουδαιότεροι δίσκοι του μέχρι σήμερα:

1990 Φωνές
1992 Σήκω ψυχή μου, σήκω χόρεψε
1993 Τα καράβια μου καίω
1996 Άσωτος υιός
1997 Κρυφτό
1999 Παιγνίδια με τον διάβολο
2001 Μπραζιλέρο
2002 Θάλασσα Remixes
2002 Υπάρχει λόγος σοβαρός
2003 Δίψα
2005 Πάμε άλλη μια φορά
2005 Πάμε άλλη μια φορά Special edition
2006 Το ποτάμι
2006 Ένα βήμα πιο κοντά
2007 Εκτός σχεδίου
2008 Η σβούρα και άλλες ιστορίες
2009 Στροφή
2010 Απόψε είναι ωραία
2012 Ίσως

Βαγγέλης Παπαθανασίου

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου γεννήθηκε το 1943 στις 29 Μαρτίου στο Βόλο. Το πραγματικό του όνομα είναι Ευάγγελος - Οδυσσέας Παπαθανασίου. Ξεκίνησε να συνθέτει από την ηλικία των τεσσάρων ετών, ενώ έδωσε την πρώτη του παράσταση στην ηλικία των έξι ετών, χωρίς να έχει καμία μουσική εκπαίδευση. Ήταν αυτοδίδακτος, παρά τις πιέσεις των γονιών του αλλά και των δασκάλων του, που τον προέτρεπαν να κάνει μαθήματα μουσικής. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες που έχει αναδείξει η Ελλάδα, είναι μουσικός διεθνούς φήμης, γνωστός στο εξωτερικό ως Vagelis. Θεωρείται πρωτεργάτης του ηλεκτρονικού ήχου και το 1982 του απονεμήθηκε το βραβείο Όσκαρ για τη μουσική του στην ταινία «Οι δρόμοι της φωτιάς». Επίσης έχει επενδύσει μουσικά πλήθος άλλων κινηματογραφικών ταινιών. Το έργο του «Μυθωδία» επελέγη από τη NASA ως η επίσημη μουσική για την αποστολή της το 2001 «Οδύσσεια στον Άρη». Σπούδασε κλασική μουσική, ζωγραφική και σκηνοθεσία στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Αθήνα. Το 1968 θέλοντας να ανοίξει τα φτερά του, μετακομίζει στο Παρίσι και μαζί με τον Έλληνα καλλιτέχνη Ντέμη Ρούσο δημιουργεί τους Aphrodite’s Child. Το επιτυχημένο άλμπουμ με τίτλο «666» του έδωσε ώθηση για την αρχή μιας διεθνούς καριέρας. Η αρχή έγινε το 1970, όταν έγραψε την μουσική για μία ταινία του Χένρι Χάπιερ. Το 1975 αφήνει τους Aphrodite’s Child για να εγκατασταθεί στο Λονδίνο. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου είχε όλα τα εργαλεία για να μεγαλουργήσει. Βραβεύτηκε με το διεθνές βραβείο MIDEM instrumental στο άλμπουμ Spiral το 1977. Πλέον η καριέρα του έχει εκτοξευθεί και το μουσικό ταλέντο του έχει αναγνωριστεί παγκοσμίως.

Συνθέσεις για κινηματογραφικές παραγωγές

Chariots of fire
Missing
Blade Runner
Η ανταρσία του Μπάουντυ
Conquest of paradise
Bitter Moon
Alexander
El Greco

Άλλες μουσικές δημιουργίες
Το 1982 δημιουργεί το ηχητικό σήμα των ειδήσεων της ΕΡΤ, το οποίο συνεχίζει να ακούγεται στα δελτία ειδήσεων των κρατικών καναλιών μέχρι σήμερα.
Το 2000 συνθέτει τη μουσική για την τελετή παράδοσης της Ολυμπιακής Φλόγας τόσο στο Σύνδεϊ όσο και από το Σύνδεϊ στην Αθήνα καθώς και τη μουσική που συνόδευε την παρουσίαση του επίσημου εμβλήματος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Το 1993 συνθέτει τη μουσική για την παράσταση του Μιχάλη Κακογιάννη «Ηλέκτρα» στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Επίσης γράφει μουσική για το «Φρανκεστάιν»
(1985) και για το «η Πεντάμορφη και το Τέρας» (1986)

Βραβεία – διακρίσεις:

Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού 1982 : για την μουσική στην ταινία «Δρόμοι της φωτιάς»
Βραβείο Χρυσού Λέοντος στο Cannes Lions International Advertising Festival: για την μουσική Ask the Mountains σε τηλεοπτική διαφήμιση.
Βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Φλάνδρας (Βέλγιο): για καλύτερη μουσική επένδυση κινηματογραφικής ταινίας
Βραβείο Απόλλων το 1993: για τη συνεισφορά του στη μουσική από την Εταιρεία των Φίλων της Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Δύο φορές το Παγκόσμιο Μουσικό Βραβείο του Μόντε Κάρλο: για τον Έλληνα καλλιτέχνη με τις μεγαλύτερες πωλήσεις
Μετάλλιο Δημόσιας Συνεισφοράς της ΝΑΣΑ σε αναγνώριση εξαιρετικής συνεισφοράς στο όραμα της ΝΑΣΑ.

Αλεξάντερ Ντεπλά (Alexandre Desplat)

O Αλεξάντερ Ντεπλά γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου το 1961 στο Παρίσι από Γάλλο πατέρα και Βολιώτισσα μητέρα. Είναι συνθέτης μουσικής ταινιών, παίζει πιάνο, τρομπέτα και έχει σπουδάσει κοντά στους Claude Ballit, Ιωάννη Ξενάκη στην Γαλλία και με τον Jack Hayes στις Η.Π.Α. ΄Εχει επίσης επηρεαστεί από Νοτιοαμερικανούς και Αφρικανούς καλλιτέχνες και δασκάλους όπως τους Carlinhos Brown και Ray Kena. Ακόμα ο Ντεπλά έχει συνθέσει τραγούδια που έχουν τραγουδηθεί από τους Akhenaton, Kate Beckinsale, Charlotte Gainsburg, Valerie Lemercier, Mosiotis και με την Catherine Ringer. Έχει πραγματοποιήσει παραστάσεις με δικά του κομμάτια που εκτελέστηκαν από τους London Symphοny Orchestra, Royal Philarmonic Orchestra και την Munich Symphony Orchestra. Τέλος, έχει πάρει Master στη Sorbonne του Παρισιού και στο Royal College of Music στο Λονδίνο.
Ο Ντεπλά έχει συνθέσει μουσική για περισσότερες από 100 ταινίες για τον Γαλλικό κινηματογράφο και το Hollywood. Οι πιο γνωστές ταινίες για τις οποίες έχει κερδίσει ή προταθεί για βραβεία όπως το Cesar Awards, Academy Awards, Golden, Balta και το Satellite Awards είναι:

The Beat That My Heart Skipped (2006)
The Ghost Writer (2011)
The Queen (2007)
The Curious Case of Benjamin Button (2009)
The King’s Speech (2011)
Argo (2013)
Girl With A pearl Earring (2004)
Syriana (2006)
The Painted Veil (2010)
Fantastic Mr. Fox (2010)
Harry Potter and the Deathly Hallows --Part 1 (2010)
Harry Potter and the Deathly Hallows  -Part 2 (2011)

Μουσικό Χωριό Αγίου Λαυρεντίου

Το Μουσικό Χωριό, γνώριμο σε εκατοντάδες μουσικούς και φίλους της τέχνης εδώ και επτά χρόνια, είναι μία από τις μεγαλύτερες μουσικές κοινότητες στην Ευρώπη, ένας θεσμός ελεύθερης ανταλλαγής μουσικών ιδεών και πρωτότυπων εκπαιδευτικών μοντέλων διαμέσου της μουσικής πράξης.
Διοργανώνεται από την αστική, μη κερδοσκοπική εταιρία arTree σε συνεργασία με την Αντιδημαρχία Πολιτισμού, Παιδείας & Τουρισμού Δήμου Βόλου και τις Περιφερειακές Ενότητες Μαγνησίας και Σποράδων Περιφέρειας Θεσσαλίας.
Ήταν στην τελευταία τριακονταετία του 1300 όταν ο αγιορείτης μοναχός Λαυρέντιος, με αφορμή την επικράτηση της αίρεσης των Βαρλαάμ και Ακινδύνου, άφησε για πάντα την Μονή της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους. Όταν έφτασε στο βουνό του Πηλίου, 20 χλμ ανατολικά του Βόλου και σε υψόμετρο 600 μέτρων, στην τοποθεσία που βρίσκεται σήμερα ο Άγιος Λαυρέντιος, το μόνο που υπήρχε ήταν μία μονή που είχαν χτίσει βενεδικτίνοι μοναχοί. Εκεί, με το χρυσάφι που του παραχώρησε ο τότε βυζαντινός αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός, ολοκληρώνει το 1378 το μοναστήρι του Αγίου Λαυρεντίου πάνω στην θέση του προηγούμενου και βέβαια δίνει το όνομα του στον οικισμό που αργότερα θα γινόταν ένα από τα μεγαλύτερα κεφαλοχώρια του Πηλίου.
Η απουσία ασφυκτικών κατοχικών δυνάμεων από τα ορεινά, η αυτοδιοίκηση, η σχετική αυτονομία, η ανεμπόδιστη αύξηση του πληθυσμού και η οικονομική άνθιση κατά τον 17ο και 18ο αιώνα οδηγούν τον Άγιο Λαυρέντιο σε υλική ευημερία. Όλα τα παράλια και οι πεδινές εκτάσεις Αγριάς και Λεχωνίων μοιράζονται στα δύο αντικρινά κεφαλοχώρια που τα χωρίζει η μεγάλη ρεματιά: στη Δράκεια και στον Άγιο Λαυρέντιο. Οι κάτοικοι αναπτύσσουν εμπορικές και βιοτεχνικές δραστηριότητες, αποκτούν επαφή με τον ελληνισμό της διασποράς καθώς και με ευρωπαικά κέντρα, ενώ στο ντόπιο δυναμικό έρχονται να προστεθούν Ηπειρώτες, Βλάχοι και νησιώτες.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τη συγκέντρωση λογίων, καλλιτεχνών, δασκάλων, μορφωμένων ιερέων, τη λειτουργία σχολείων και βιβλιοθηκών, οδηγούν σε μία εντόπια κοινωνία που ακόμη και σήμερα προδίδει, πέρα από την αγροτική της καταγωγή, μία αστική ιδιοσυγκρασία, ένα κράμα κοσμοπολίτικων συμπεριφορών που άλλοτε αμυδρά και άλλοτε ευκρινώς φαίνεται πίσω από κοινωνικές εκδηλώσεις και πρότυπα αλλά και πίσω από τα παλιά αρχοντικά και τις κλειστές αυλές που ακόμη δεσπόζουν σε αυτόν το τόπο.
Σήμερα,  μετά από τόσους αιώνες και μετά τους πρώτους μοναχούς, ο Άγιος Λαυρέντιος παραμένει ένα χωριό με αυτοδύναμη κοινωνική ζωή, ενώ η συντηρημένη αρχιτεκτονική των κτισμάτων, το πλούσιο δίκτυο των καλντεριμιών, η πλήρης απουσία αυτοκινήτων και η φυσική του θέση μέσα σε πυκνό δάσος καστανιάς, οξιάς και ελιάς, δημιουργούν την αίσθηση ενός τόπου που παραμένει αμετάβλητος με το πέρασμα των αιώνων.

Δημοτικό Ωδείο Βόλου

Πρόκειται για ένα νεοκλασικό κτίριο άριστης αρχιτεκτονικής άποψης, το οποίο έγινε γνωστό  και κατάφερε να κερδίσει μία θέση στη μουσική ιστορία του Δήμου Βόλου.
Ως κτίριο οικοδομήθηκε το 1885, για να στεγάσει τις λειτουργίες της Τράπεζας Ηπειροθεσσαλίας, στη συνέχεια της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας και τέλος του Δημοτικού Ωδείου Βόλου συνεχίζοντας αλλά την ίδια στιγμή συνθέτοντας τη μουσική ιστορία και παράδοση της πόλης. 

Λόγω των ισχυρών σεισμών που έπληξαν την πόλη το 1955, κατεδαφίστηκε ο πρώτος όροφος του κτιρίου αναστέλλοντας για αρκετό χρονικό διάστημα τις μέχρι τότε λειτουργίες του. Το 1969 περιήλθε στην ιδιοκτησία του Δήμου Βόλου, ενώ το 1984 ξεκίνησαν οι εργασίες για την αναστήλωσή του με στόχο την αποκάλυψη και αποκατάσταση της αυθεντικής μορφής του.

Στις μέρες μας, λειτουργεί επίσημα ως το Δημοτικό Ωδείο του Δήμου, παράγοντας σπουδαίο έργο, εκπροσωπώντας την πόλη του Βόλου σε σημαντικούς μουσικούς διαγωνισμούς και σε μουσικές συναυλίες στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Ήταν, είναι και θα είναι ένα σημαντικό πολιτιστικό κομμάτι της σύγχρονης μουσικής κίνησης του Βόλου .

Συμφωνική Ορχήστρα Βόλου

H Συμφωνική Ορχήστρα Βόλου ιδρύθηκε το 1992 με μαέστρο τον Αλέξανδρο Μυράτ. Καθοριστικό ρόλο στην ίδρυσή της έπαιξε η ανάπτυξη του Δημοτικού Ωδείου της περιοχής, το οποίο ήρθε σε συνεργασία με αξιοπρεπείς μουσικούς και άλλα ωδεία. Αρχικά η ορχήστρα περιοριζόταν σε εκπαιδευτικό επίπεδο, όμως στη συνέχεια εξελίχθηκε σε μια ορχήστρα επαγγελματικού χαρακτήρα.
Το 1995, μαέστρος γίνεται ο φημισμένος μουσικός Συμεών Κόγκαν, ο οποίος την οδήγησε στην επίτευξη σημαντικών πολιτιστικών στόχων καθώς και στη βελτίωση των ερμηνευτικών της ικανοτήτων.
Θεωρείται πως είναι μία από τις καλύτερες ορχήστρες στην Ελλάδα. Η Συμφωνική καλύπτει ένα εξαιρετικά μεγάλο ρεπερτόριο, έχοντας εκτελέσει έργα ταλαντούχων Ελλήνων και ξένων μουσικών διαφορετικών μουσικών περιόδων, όπως του Μητρόπουλου, του Σκαλκώτα, του Καλομοίρη, του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Μπετόβεν, του Μπραμς, του Τσαϊκόφσκι, του Ντεμπισύ κ.ά.
Παράλληλα, με την ορχήστρα έχουν συνεργαστεί διακεκριμένες μουσικές προσωπικότητες, όπως η Μαρία Φαραντούρη, ο Μαστρογιάννης, ο Παπαστεφάνου κ.ά.  Με αυτές τις επιτυχίες, η ορχήστρα έγινε δημοφιλής, ενίσχυσε τη μουσική δραστηριότητα της πόλης και έκανε εμφανίσεις σε χώρους συναυλιών, όπως το Ηρώδειο και η Αρχαία Ολυμπία.
Σήμερα υπάρχει και η Συμφωνική Ορχήστρα Νέων, η οποία έχει ανάλογη αναγνώριση κι επιτυχία.

Το πρώτο δισκάδικο του Βόλου

Ήταν ένα από τα πρώτα καταστήματα της πόλης και το μοναδικό που πουλούσε δίσκους, γραμμόφωνα, ρολόγια και κοσμήματα. Το ίδρυσε το 1894 ο Θωμάς Παλούκας, ο οποίος επισκεύαζε μόνο ρολόγια. Έπειτα το μαγαζί το ανέλαβε ο γιος του Θωμά Παλούκα, ο Γιάννης Παλούκας, ο οποίος δούλεψε με ζήλο και μεράκι φέρνοντας στο Βόλο το πρώτο γραμμόφωνο και βάζοντας τους πρώτους δίσκους. Επίσης έκανε εισαγωγή ρολογιών από τη Γερμανία με τη φίρμα Παλούκας. Ο ζήλος του για τα καλλιτεχνικά πράγματα τον οδηγούσε σε κάθε καλλιτεχνική εκδήλωση της πόλης. Το κατάστημα επίσης διέθετε δίσκους, ραδιόφωνα και κοσμήματα, τα οποία μερικές φορές πουλούσε βερεσέ. Ιδιαίτερη εντύπωση στους πελάτες έκανε το ανθρωπάκι στη βιτρίνα του καταστήματος. Ήταν ένα ψεύτικο ανθρωπάκι με σμόκιν και παπιγιόν που κινούνταν με ρεύμα και χτυπούσε με το ραβδί του στο τζάμι της βιτρίνας προκαλώντας τους περαστικούς να σταματήσουν. Το κατάστημα είχε απασχολήσει πολλούς εργαζόμενους γεγονός που δηλώνει ότι είχε πολλή πελατεία. Από το μαγαζί περνούσαν πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες όπως ο Ξανθόπουλος, ο Μπακάλης, ο Ζαγοραίος, η Βέμπο, ο Γούναρης, η Δανάη κ.α. Ο Γιάννης Παλούκας υπήρξε ένας σπουδαίος επιχειρηματίας του τόπου μας και στιγμάτισε μια εποχή που χάθηκε ανεπίστρεπτα.